Öldürme Ruhsatı, Avcılık Söylemlerinin Ekofeminist Bir Eleştirisi

“Mutlu avcı için, avlanmak bir tür eğlencedir, spordur ve öldürülen
hayvan sözcüğün gerçek anlamıyla “oyun” (“game”) olarak anılır… Bütüncü
avcı salt zevk için değil, bilakis biyotik topluluğun, yani “bütünün”
refahı için avlandığını iddia eder. Safkan bir mutlu avcının ardına
saklandığı kamuflajdır bütüncü avcı… Kutsal avcı için, avlanmak bir
eğlenme aracı değildir, hakeza bir tür hayır işi de değildir. Onun
gözünde, avlanmak dini ya da spiritüel bir deneyimdir.
Çevre hareketi
ve çevre felsefesi tekil olarak her bir canlı için endişelenmediği
müddetçe, şiddet dolu geçmişlerinin gölgesinde yaşamaya devam
edeceklerdir. Günümüzde avcılar her yıl 200 milyondan fazla hayvanı
öldürüyor. Milyonlarcasını da sakat bırakıyor, taciz ediyor, öksüz
bırakıyor. Ekofeminist etik, şiddetin diğer tüm tezahürleriyle beraber,
bundan da acı duymak zorundadır. Ekofeminist etik şunu görmemize yardım
etmelidir: Hayatta kalmak için avlanmaya ya da et yemeye ihtiyacımız
olmadığına göre, ikisini de yapmamalıyız. Bilakis, hepimiz hayvanlara
sunabileceğimiz ve onlardan alabileceğimiz en iyi armağanın sürecekleri
hayatları olduğunu kabul ettiğimiz sahici bir kutlamayla meşgul
olmalıyız.”
Marti Kheel’den avcılık söylemlerinin ekofeminist bir eleştirisi; Öldürme Ruhsatı, Gülşah Göçmen’in çevirisiyle.
(Tanıtım Bülteninden)